நாகூரின் மழையினுள்…
மாலை நேரம் நெருங்கியபோது, நாகூர் தர்காவிற்கு நடக்கத் தொடங்கினேன். வானம் முழுக்க கருமேகங்கள் கூடி, மழை திடீரெனப் பரவியது. ஆனால், அந்த மழை தெய்வ அனுபவத்தைத் தடை செய்யவில்லை. மாறாக, அது மனதைத் தூய்மையாக்கும் அருள் மழையாகப் பெய்தது. தர்கா வாசலில் மண்ணும், மழையும், வாசனையாய்க் கலந்து, ஆன்மாவின் ஆழத்தில் ஏதோ ஒரு அமைதியை விதைத்தன. நான் ஒரு தேசாந்திரி. நம்பிக்கையின் அடிப்படையில் அமைவதே எனது பாதை. ஆன்மாவின் திசை தெரியாத பயணம்.
நாகூரின் கோபுரம் வெள்ளை ஒளியில் மிதந்தது, மழை நீரில் பிரதிபலிக்கும் பிரார்த்தனை போல. கைகளில் மலர், இதயத்தில் அமைதி, வானம் பேசியது, காற்று கேட்கச் செய்தது. “இங்கு எல்லா மதங்களுக்கும் ஒரே நிழல்”. வெள்ளைத் தோரணங்கள், பச்சைக் கொடிகள் என அமைதிக்கான ஒரு மொழியாகவே இருந்தது. கோபுரத்தின் ஒவ்வொரு அடுக்கிலும், காலத்தின் வழியே நடந்த ஆன்மாக்களின் அடிச்சுவடுகள்.
நாகூரின் நிழலில் ஒட்டகமும் ஓர் ஓவியமும்
கருப்பு வெள்ளை நிறத்தின் அமைதியில் ஒரு ஒட்டகத்தின் கண்கள் என் மனதிடம் பேசின. நகரத்தின் சத்தத்திற்கிடையே அது அமைதியான ஒரு கவிதை போல நின்றது. அதன் கழுத்தில் கட்டிய கயிறு, மனிதனின் அடையாளம். ஆனால், அதன் பார்வையில் இருந்தது சுதந்திரத்தின் வாசனை.
நாகூர் தர்காவின் வாசலில் நின்ற அந்த ஒட்டகம் எனக்கு ஒரு நகரத்தின் ஆன்மாவை நினைவூட்டியது. வெள்ளை நிற மண்ணில் பழுப்பு நிழலை வீசும் அதன் உடல் ஒரு பாலைவனத்தின் புதுக்கவிதை போல இருந்தது. அதன் கண்களில் தெரிந்தது பயணத்தின் பசி. பல மைல்கள் தொலைவில் இருந்து வந்த அந்தக் காற்றின் கதை, பின்னணியில் எழுந்து நிற்கும் தர்கா நம்பிக்கையின் மின்மினி விளக்கு. மனிதனின் பிரார்த்தனையையும் மிருகத்தின் மௌனத்தையும் ஒரே கோணத்தில் பிடித்தது என் லென்ஸ். அந்த ஒட்டகத்தின் அருகில் ஒரு பெண் கருப்பு ஆடையில் நின்றபடி, ஒரு உயிர்மூச்சாக இருந்தார். அவளது முகத்தில் கலந்திருந்தன வாழ்க்கையின் உழைப்பும், நம்பிக்கையின் நிழலும்.
ஒட்டகம் உயரமாக நின்றது, ஆனால்,அதன் பார்வை எளிமையாய் இருந்தது. அது அடிமைத்தனத்தையும், பெருமையையும் ஒரே நேரத்தில் தாங்கியிருந்தது. நாகூரின் வீதிகளில் சத்தம் நிறைந்திருந்தது. வண்டிகள், சடங்குகள், தொழுகைகள். ஆனால், இந்த ஒரு ஃபிரேமில் மௌனமே மூழ்கியது. கருப்பு வெள்ளை நிறத்தில் இந்தக் காட்சி நேரத்தைக் கடந்து நிற்கிறது. ஒட்டகம் இங்கு ஒரு விலங்கு அல்ல, அது ஒரு சின்னம். மதங்களைக் கடந்த மனிதத்தின் பொது மொழி. இந்தப் புகைப்படம் ஒரு காட்சியல்ல; அது ஒரு உணர்ச்சி. வெயில், மண்வாசனை, நம்பிக்கை, மெளனம்: இவை எல்லாம் சேர்ந்து உருவான ஒரு உயிரோடு பேசும் ஓவியம் – நாகூரின் நிழலில்.
மனித நேசத்தின் ஒரு பிராத்தனை
நாகூர் தர்காவின் மண்டபத்தில் அந்த நாள் நான் நின்றபோது, காற்றில் ஒரு புனித நிம்மதி கலந்திருந்தது. மனிதர்களின் குரல்கள் அல்ல; அது ஆன்மாவின் அழைப்பாகத் தோன்றியது. நூற்றுக்கணக்கான முகங்களும், வண்ணங்களும், வாடைகளும், பிரார்த்தனைகளும் கலந்த ஒரு உயிர் ஓவியம் போல இருந்தது. அம்மாக்கள் தங்கள் பிள்ளைகளை மடியிலே தழுவியபடி, கடவுளிடம் சொல்லாத கதைகளைக் கூறினார். சிறுவர்கள் புன்னகையுடன் தரையில் அமர்ந்திருந்தனர். அவர்களின் கண்களில் நம்பிக்கை ஒரு விளக்காக எரிந்தது. அங்கிருந்த அந்த சுவர் வளைவு, வண்ணம் எல்லாம் காலத்தின் சாட்சிகளாக இருந்தன. இங்கு மதம் பிரிக்கவில்லை. மாறாக அந்த மண் எல்லோரையும் இணைத்தது. ஒவ்வொருவரும் தங்களின் மௌனத்தைக் கடவுளிடம் ஒப்படைத்து அமைதியைத் தேடினர். தரையில் பரப்பப்பட்ட பைகளை அவர்கள் ஆசைகளின் அடையாளமாக நான் உணர்ந்தேன். ஒரு சிறுவன் தன் சிறு கைகளால் நன்கொடையை ஏற்றுக்கொண்டபோது, மனித மனதின் பெருமையைக் கண்டேன்.
இந்த தர்கா பிரார்த்தனைக்கும், பாசத்திற்கும் இடையே ஒரு பாலமாக இருந்தது. இங்கு ஒலி, அமைதி இரண்டும் இணைந்து ஒரு புதிய இசையை உருவாக்கின. கண்ணில் தெரிந்தது வெறும் மக்கள் கூட்டம் அல்ல;அது மனித குலத்தின் ஒற்றுமை.ஒவ்வொரு முகமும் ஒவ்வொரு கதை ,ஒவ்வொரு நிமிடமும் ,ஒரு பாடம். தர்காவின் அந்த மௌனத்தில் மனித நேசத்தின் மொழி பேசப்பட்டது .என் கேமிரா சாட்சியாக இருந்தது. என் மனம் அதில் ஒரு பாகமாகிவிட்டது. நாகூர் தர்கா அங்கு கடவுள் மட்டுமல்ல, மனிதன் கூட தன் ஆன்மாவைக் கண்டுபிடிக்கிறான். அந்த நாள், நான் படம் எடுத்தது காட்சி அல்ல, ஒரு புனித உணர்வின் நிமிடம்.
நாகூர் மக்கள் பேசும் மொழி
நான் நாகூர் என்ற கடற்கரை நகரை அடைந்தபோது, முதலில் என் காதில் விழுந்தது அங்குள்ள மக்களின் மொழி. அது வழக்கமான தமிழ் அல்ல. ஆனால் தமிழ் மயக்கத்தோடு கலந்த ஒரு தனிப்பட்ட நாகூர் நடை. உருது, அரபு ,தமிழ்: மூன்றின் சங்கமம் போல அந்த மொழி ஒலித்தது. சிறு குழந்தைகள் கூட, “வாஜி, போஜி” என்று மரியாதையுடன் பேசுவதைக் கேட்டேன். கடற்கரையில் மீனவர்கள், பள்ளிவாசல் அருகே பிரார்த்தனை செய்யும் மக்கள், அவர்களின் பேச்சில் ஒற்றுமை ஒரு இசை போல இருந்தது. ஒவ்வொரு வார்த்தையும் நாகூரின் கலாச்சார சுவையைப் பிரதிபலித்தது. அந்த மொழியில் பேசும்போது மக்கள் முகத்தில் ஒரு இயல்பான புன்னகை மலர்கிறது. ஒரு தேசாந்திரியான எனக்கு, அந்த மொழி நாகூரின் ஆன்மாவை அறிமுகப்படுத்திய முதல் கதவாக இருந்தது.
இயக்குனர் சேரனின், ’பொக்கிஷம்’ படத்தில் வரும் காட்சிகள் என் கண் முன்னே தோன்றின. கடல் காற்றில் பறக்கும் துப்பட்டாக்கள், பிரார்த்தனையின் மெல்லிய ஒளியுடன் கலந்து, வேறொரு உலகத்தை உருவாக்கின. அங்கே நான் சந்தித்த முஸ்லீம் பெண்களின் பார்வையில், அமைதியும் ஆழ்ந்த தத்துவமும் பிரதிபலித்தன. வாழ்க்கையை அவர்கள் தாங்கும் முறை, அது வேதனைக்குள் மிதக்கும் ஒரு கவிதை போல இருந்தது.”எல்லாம் அல்லாவின் சோதனை” என்ற ஒரு பெண்மணியின் வார்த்தைகள், என் உள்ளத்தை எட்டிப் போயின.
துயரம் இருந்தும் தாழ்மையால் ஒளிரும் அவர்களின் புன்னகை, நம்பிக்கையின் வடிவம் போலத் தோன்றியது. சமையலின் வாசனை, குழந்தைகளின் சிரிப்பு, கடலின் ஓசை… அவை அனைத்தும் அவர்களின் நாளை நெய்து கொண்டிருந்தன. கல்வியையும், நம்பிக்கையையும் சேர்த்து பிடித்துக் கொண்டிருந்த அவர்கள், மரபின் மெல்லிய நூலால் கட்டப்பட்ட வீரத்துடன் இருந்தனர். அந்தப் பெண்களின் பேச்சிலும் பார்வையிலும் நாகூரின் ஆன்மா உயிரோடு இருந்தது. ஒரு தேசாந்திரியாக எனக்கு அவர்களின் அமைதியான வாழ்க்கை பாடமாகவும், பிரார்த்தனையாகவும் மாறியது. நாகூர் தெருக்களில் நடக்கும்போதெல்லாம், சில கதவுகள் எப்போதும் சிறிது திறந்தே இருந்தன. ஆனால், அந்த கதவுகளின் பின் மறைந்திருந்த பெண்கள், தங்கள் உலகத்துக்குள் அடைந்திருந்தனர். முகம் முழுதும் மூடிய கருப்பு நீல துணியின் பின்னால், எத்தனை கனவுகள் உறங்கிக் கொண்டிருக்கின்றன என்று எனக்குத் தோன்றியது.
பேசும்போதெல்லாம் அவர்கள் குரலில், ஒரு மெல்லிய பயமும், பொறுமையும் கலந்திருந்தது. “வெளியுலகம் எங்களுக்கு இல்லைமா, வீடுதான் எல்லாம்” என்ற ஒரு பெண்ணின் வார்த்தை என் மனதைத் தட்டி எழுப்பியது. அந்த ஒரு வாக்கியம் கடல் அலை போல என் நினைவில் ஒலித்தது. அடக்கப்பட்ட கனவுகளின் இசையாக அவர்களின் வாழ்க்கை ஒழுக்கத்தின் பெயரில் கட்டுப்பாட்டின் வட்டத்துக்குள் சுற்றிக் கொண்டிருக்கிறது. ஆனால், அந்த வட்டத்துக்குள்ளும் அவர்கள் ஒளிர்கிறார்கள், “நம்பிக்கை, மரியாதை, குடும்பப் பற்று” என்ற மூன்று நட்சத்திரங்களாக. ஒரு பக்கம் கடல் பரந்த சுதந்திரம், மறுபக்கம் வீடு என்னும் சிறை, அதற்கிடையில், அவர்கள் தங்கள் மன உறுதியை சிற்பம் போல செதுக்குகிறார்கள். “இதுதான் உன் உலகம், ஆனால், நீ அதில் ஒளியாய் இரு”. அந்த நாள், நாகூரை விட்டுப் புறப்படும்போது நான் உணர்ந்தது, “கட்டுப்பாட்டுகள் கூட அவர்கள் வாழ்க்கையில் ஒரு அமைதியான புரட்சிதான்” என்று.
இறை ஒளி தழுவிய தரிசனம்
கடற்காற்றின் தாலாட்டில் துவங்கும் நாகூர் தர்கா, என் மனதின் அடியிலே நெஞ்சுரம் பதிந்த தெய்வத்தலம். நீல வானம் தழுவி அந்த கம்பீரக் கோபுரம் நூற்றாண்டுகள் கடந்த பக்தியின் சின்னம் போல நிமிர்ந்து நிற்கிறது. நான் எடுத்த இப்புகைப்படம் ஒரு நினைவுக் கண்ணாடி. அந்த நொடியிலே நான் உணர்ந்த ஆன்ம நிம்மதியின் அலை இன்னும் என் உள்ளத்தில் அசையாமல் தங்கியுள்ளது .ஜெப முழக்கங்கள் மெதுவாகக் காதில் விழ, அதன் ஒலி என் இதயத்திற்குள் ஒளியாக மாறியது. தர்காவின் ஒவ்வொரு சுவரும் வரலாற்றின் குரலைச் சொன்னது. அந்தக் குரலில் அமைதியும், அருளும் கலந்து ஒலித்தது. நான் எடுத்து வைத்த புகைப்படம் ஒரு நினைவு அல்ல; அது என் ஆன்மாவுடன் இணைந்த ஒரு தரிசனக் காட்சி. வெண்மையான கோபுரத்தின் கீழ், நான் என்னை மறந்து ஒரு சிறு துகளாக ஆனேன். அந்த பெரும் இறை ஒளியின் கடலில், காற்று முகத்தைத் தழுவியபோது, அது தாலாட்டைப் போலிருந்தது. “அமைதி, நம்பிக்கை, அன்பு” என்று சொல்லும் ஒரு மௌன மொழி. அங்கிருந்து திரும்பிய பின், என் உள்ளத்தில் ஒரு புதிய வெளிச்சம் பிறந்தது. அது எப்போதும் சொல்லும், “தரிசனம் என்பது கண்கள் காண்பது அல்ல, மனம் நிம்மதியடையும் அந்த நொடி தான் உண்மையான “இறை ஒளி”.
பிறகு ஒரு மழைத்துளி என் கரத்தில் விழுந்தது. பதில் வந்தது போல நான் பார்த்தேன். வெள்ளை மாடி மேல் எழுந்த கோபுரம், அதில் ஒலித்தது “அல்லாஹு அக்பர்” எனும் இசை. பிரார்த்தனை செய்த ஒவ்வொரு மனிதனும், தன் துயரத்தைத் தண்ணீராய் தரையில் விட்டான், நானும் விட்டேன். என் மனதின் மழைத்துளிகளை அவை கலந்தது தர்கா வாசலில், பரிசுத்த மண்ணில் எனக்குத் தோன்றியது. நாகூர் என்பது “மதத்தின் இடமல்ல, அது மனிதத்தன்மை மறுபிறவி எடுக்கும் ஒரு புனித நிலம். எனது உள்ளத்தில் ஒரு மெலிதான குரல், “இது கடவுளின் வீடு அல்ல, மனிதனின் இதயம்தான்” என்று. மழை நின்றது… ஆனால், நெஞ்சு நனைந்தபடியே இருந்தது. “நான் வந்தேன் ஒரு பயணியாக; சென்றேன் ஒரு பிரார்த்தனையாக”. இந்த மூன்று புனித நிலங்கள், “சிக்கல், வேளாங்கண்ணி, நாகூர்” எனது ஆன்மாவின் மூன்று மூலைகளாய் மாறின. “மதம் வேறானாலும், உணர்வு ஒன்றே”. “அமைதி, நம்பிக்கை, கருணை”. இந்தப் பயணம் என் இதயத்தில் ஒரு புதிய ஒளியை ஏற்றியது. தமிழ் சினிமாவில் இஸ்லாமிய வாழ்க்கையின் உள் ஆழத்தையும் ஆன்மிகத்தின் ஒளியையும் பொக்கிஷம் போல் பளிச்சிடச் செய்த, ’பொக்கிஷம்’ திரைப்படத்தைத் தந்த என் மதிப்பிற்குரிய திரு.சேரன் Uncle அவர்களுக்கும், இஸ்லாமிய உண்மைகளின் நெஞ்சை வருடும் கலைப் பொழிவை, ’ஹபீபி’ என்ற தனது படைப்பின் வாயிலாகத் தந்திருக்கின்ற எனது மதிப்பிற்குரிய திரு.மீரா கதிரவன் அவர்களுக்கும், நான் நாகூர் பற்றி எழுதியுள்ள இந்த கட்டுரையை சமர்ப்பிக்கிறேன்.
தொடரும்...
