கார் முன்னிருக்கையில் விரல்களால் தட்டிக்கொண்டு குமரன் அமர்ந்திருந்தான். கண்கள் சிட்டுக்குருவியின் உடல் அசைவுகளென படபடத்துக் கொண்டிருந்தன. வழக்கத்துக்கு மாறாக பிராண்டட் பேண்ட் சட்டையில் பள்ளிக்கூடத்து வாத்தியார் போல இருந்தான்.
“என்ன முதலாளி நீங்க, இப்பதான் புதுசா கல்யாணம் பண்றாப்ல பதட்டபடுறீங்க… தங்கச்சியே தைரியமா இருக்கு,” என்று பின்னிருக்கையிலிருந்த காமாண்டி கார் அதிரச் சிரித்தான். டிரைவர் பெருமாள் திரும்பிப் பார்த்து புன்னகைத்து,“நாமல்லாம் மட்டையாகற நிதானத்துலதான் காமாண்டி சரியா பேசுவாப்ல…”என்றான்.
“பின்ன…நம்ம முதலாளிய யாருன்னு நெனச்ச? இல்லாட்டி தங்கச்சியே வர சொல்லுமா,”
“வாய மூடுங்கடா…உங்களையெல்லாம் நம்பி என்னாகுமோ… எம் மாமன நெனச்சா அஞ்சு உசுரும் தனித்தனியா போவுது,”
குறுகிய ஈரத் தார்சாலையில் இருள் அடந்துகொண்டிருந்த நேரம் அது. குளிர்க் காற்றினுள் கருஞ்சிகப்பு ஹீண்டாய் கார் புகுந்து சென்று கொண்டிருந்தது.
“அனுமார்சாமி கணக்கா தன்பலம் தெரியாத ஆளாயிருக்கீங்க. முப்பது வயசுக்குள்ள தனியாளா இருபது ஏக்கரா நெலத்தை விதைச்சு அறுத்து வியாபரம் பண்ணி மொதலாக்குறீங்க. ஒரு பொண்ணத் தூக்க முடியாதா…இதென்ன புதுசா?”
“இவன் வாயக்கட்டுடா பெருமாளு…”
ஆலமரத்தடியில் காரை நிறுத்திவிட்டு அமர்ந்தார்கள். பத்து மணிக்கு மேல் விரிந்து பரந்திருந்த நெல்லங்காட்டு வரப்பில் ஏறி நடந்தார்கள். முற்றிலும் இருள் சூழ்ந்திருந்தது. இரவுப் பூச்சிகளின் ஓசைகள். தவிர அங்கங்கே பிரிந்து ஓடைகளாக வாய்க்கால்களாக வாரிகளாக நடக்கும் தண்ணீரின் சலசலப்பும் முணுமுணுப்பும், அருகில் தொலைவில் என வெவ்வேறாக ஒலித்தன.
“முதலாளி பேண்ட்ட கலட்டுங்க…வேட்டி கட்டிட்டு வாங்கன்னேன். இந்த நேரத்துல எதுக்கு பேண்டும் சட்டையும்…கிறுக்கு தலையில நிக்குது ,” என்ற பின் காமாண்டி அவனே சிரித்துக்கொண்டான். குமரன் பேண்டை தோளில் போட்டுக்கொண்டு அவன் முதுகில் தட்டினான்.
வரப்பில் நின்றால் தெரியும் என்பதால் தங்கய்யா வயலின் பின்புறமிருந்த வாரியில் பதுங்கி நின்றார்கள். தொடைக்கு மேலேறியது தண்ணீர். பனிக்கட்டியின் சில்லிப்பு. பகலிலும் நிழலில் பதுங்கி வரும் கொல்லிமலை தண்ணீர். பாதி நிலா வெளிச்சத்தில் தண்ணீர் மினுங்கிக்கொண்டு சலசலத்தது. வாரி பள்ளத்திலிருந்து பார்க்கும் போதே வீடு சீரியல் பல்புகளின் வண்ணத்தில் மிதந்தது. ரேடியோ செட்டில் ‘பட்டாக் கத்தி நீட்டி… நீ மிட்டாய் அறுக்குற’ என்று பாடல் கேட்டது. காமாண்டி சிரித்தான்.
“நம்ம மொதலாளி பட்டாக்கத்தியாக்கும்…”
குமரன் அலைபேசியை நொடிக்கொரு முறை பார்த்துக்கொண்டிருந்தான். உடல் வெடவெடக்கத் தொடங்கியது. காமாண்டி திரும்பி நின்று தன் வேலையைப் பார்த்தான். குமரன் தற்காப்புக்காக மூக்கை அழுத்திப் பிடித்தான். பெருமாள் கண்ணால் சைகை செய்து காமாண்டியை தள்ளி செல்ல வைத்தான்.
களத்தில் பெரிய பந்தலாகப் போட்டிருந்தது. ஆட்கள் கலைந்து தார்பாய்களை விரித்துப் படுத்தார்கள். மாடியில் சாப்பாடு பரிமாறும் நடமாட்டம் தெரிந்தது. தண்ணீரின் சிலுசிலுப்பு உடலில் ஏறத்தொடங்கியது.
“ஒங்க மாமனாரு நல்லா பெரிசாதான் பந்தல் போட்ருக்காப்ல…” என்றபடி காமாண்டி தண்ணீரை அள்ளி அள்ளி வாய் கொப்பளித்தான்.
“நாளைக்கு காலையில நாலறை மணிக்கே கல்யாணமும் இங்கனேயேவாம்,”
குமரனின் அலைபேசி ஒலித்தது.
“ஹலோ…”
“…”
“வாரிக்கு மேற்கால ஆலமரத்துக்கு மேற்க கார் நிக்குது…”
“…”
“என்ன?”
“…”
“இந்தா பெருமாளு…”
“சொல்லும்மா…”
“…”
“நாங்க வாரியில தங்கய்யா கரையில நிக்கிறோம்…மேட்டுக்கல் பாசனத்து ஆலமரத்துக்கிட்ட கார் நிக்கிது…”
“…”
“ஆமா. அந்த குட்டியலமரம்தான். அவரு அப்படிதான்.ஒனக்கு தெரியாதாம்மா? நீ டென்சன் ஆகாத…இப்ப நான் மட்டும் வடக்கால பக்கமா உங்க வாழக்காட்டு வரப்புக்கிட்ட வரேன்…”
“மொதலாளி…நீங்களும் காமாண்டியும் காருல போய் ஒக்காருங்க…”
“நான் போறேன் பெருமாளு…”
பெருமாள் குமரனின் தோளில் கை வைத்து, “வாழக்காடு நொதநொதக்கும். நேரமாச்சுன்னா என்ன பண்றது. சில்லிப்பு தாங்காத தேகம்…நீங்க போங்க,” என்றான்.
“யாராச்சும் பாத்துட்டா… தப்பா நெனச்சி உன்மல கைவச்சிட்டா…”
“அதெல்லாம் ஒன்னும் நடக்காது…”
இருவரும் தண்ணீரில் சத்தம் கேட்காமாலிருக்க மெதுவாக துளாவி நடந்தார்கள்.
“எதுக்கு இப்படி நடக்கறீங்க..இங்க என்ன படையா நிக்குது? போங்க வேகமா…”என்ற பெருமாள் வாரியிலிருந்து வரப்பில் ஏறி வேட்டியை உதறி கட்டிக் கொண்டு நடந்தான். கையிலிருந்த தடியால் தட்டியபடி நடந்தான்.
காயத்ரி நகைகளைச் சுழற்றி வைத்துக்கொண்டிருந்தாள். பின்னால் ஜடைமுடியின் எடை இழுத்துக்கொண்டிருந்தது. அதை எடுத்து அம்மா பிரிப்பதற்குள் பாக்கியம் உள்ளே வந்தார்.
“அதுக்குள்ள எதுக்கு பிள்ள அலங்காரத்த கலைக்கற…எங்க வீட்டாளுக நாலு பேர் வந்து பாப்பாங்க…”
“சரிங்கத்த,”
“பொண்ணு தூங்க வேண்டாமா? நாளைக்கு கல்யாணத்துல பாக்க மாட்டாங்களா?”
“இருக்கட்டும் அண்ணி. சாப்பாட்டு பந்தி முடியற வரைக்குமாச்சும் இருக்கட்டும்,”
ஐந்து ஆண்டுகளுக்கு முன் காயத்ரி விடுதியிலிருந்து வீட்டிற்கு வந்திருந்தாள். அன்று இரவில் வீட்டு முற்றத்தில் உறவுக்காரர்கள் பத்து பேர் கூடி பேசிக்கொண்டிருந்தார்கள்.
“முத்துசாமி பேரனுக்கா பாப்பாவ கேட்டாங்க!”
“ஆமா…”
“பாப்பாவும் அந்தப் பையனும்…”
“அவுருக்கு அம்புட்டு தைரியம் இல்ல. அவுங்க தாய்மாமன் கேக்றாப்ல. தாய் தகப்பனில்லாத பிள்ளைக்கு தன் காலத்துக்குள்ள நல்லது நடந்துட்டா போதுன்னு நெனக்கிறாரு…”
“இவ்வளவு வசதிக்காரவுங்க நம்மகிட்ட எதுக்கு வரனும்…”
“பிள்ள லட்சணமுன்னு ஒன்னுருக்கு. உள்ளூருக்குள்ளயே சொந்தம்தேடி வைக்கனுன்னு மனசுல இருக்கும்,”
காயத்ரிக்கு பத்து நாட்களில் செமஸ்ட்டர் தேர்வு இருந்தது. கூடிக் கூடி பேசுகிறார்களே தவிர அவளிடம் எதுவும் கேட்கவில்லை.
“எனக்கு இப்ப கல்யாணம் வேணாம்மா. படிச்சு முடிச்சப்பறம் பண்ணிக்கிறேன்,”
“அப்ப இந்த மாதிரி எடத்திலருந்து மாப்பிள்ள வந்து நிக்குமா?”
“வர மாப்பிள்ளைய பண்ணிக்கறேன்…” என்றபடி தாழ்வாரத்திற்கு வந்து நின்றாள்.
“நாங்க சொல்றதக் கேளு…ஏழு தலைமுறைக்கு சொத்து கெடக்கு. படிச்சு என்ன பண்ணப் போற?” என்ற சக்தி மாமா நாற்காலியில் அமர்ந்தபடி செவலையின் முதுகைத் தடவி விட்டுக் கொண்டிருந்தார். அது தன் நாவால் அவர் கையை எட்டி எட்டி தொட்டுக் கொண்டிருந்தது. பெருமூச்சாக அது மூச்சு விடும் சத்தம் தனியாக கேட்டுக்கொண்டிருந்தது.
யாரும் பேசாமல் நேரம் கடந்து கொண்டிருந்தது.
அவர் எழுந்து நின்று நெஞ்சில் கை வைத்து வானத்தைப் பார்த்தார். பின் குனிந்து செவலையின் வயிற்றில் வலது கையின் ஐந்து விரல்களையும் விரித்து பதமாக வைத்து கொஞ்ச நேரம் நின்றார். மடிக்காம்பை, பின்புறத்தை பூவைத் தொடுவதைப் போல தொட்டுப் பார்த்த அவர், “இன்னும் ரெண்டு நாள்ல்ல கன்னு போட்டுரும்…வயல்ல தனியா கட்டீறாதீங்க…” என்று அதன் நெற்றியைத் தடவினார்.
அவள் சட்டென்று ,“குமரன கல்யாணம் பண்ணிக்க முடியாது…”என்றாள்.
அப்பா, “ஏனாம்…நீ பெரிய ராஜா வூட்டுப் பிள்ளையா…மைனர் மாதிரி திரிஞ்சாலும் வாஞ்சையான பையனாக்கும். தங்க குணம்,”என்றார்.
“எனக்கு தங்கமும் வேணாம். தண்ணி வண்டியும் வேணாம்…”
“கழுத…உன்னைய யாரு கேட்டாங்க?”
“அவுங்க வூட்லயே அவருக்குன்னு தனியா ‘பார்’ வச்சிருக்கறது ஊருக்கே தெரியும்…”
“வீட்டோடதானே…யாருக்கு பழக்கமில்ல…”
“யப்பா…வீட்ல பார் வச்சிருக்கறதெல்லாம் என்ன பழக்கம்ப்பா…கருமம்..ச்சை,”
அவருக்குப் பின்னால் தொட்டிக்கல்லில் அமர்ந்திருந்த சித்தப்பா சிரித்தார்.
“வெவரம் தெரியாத பச்சப்பிள்ள…”
“ஆமா…நீங்கெல்லாம் நல்லா வெவரம் தெரிஞ்சுதான் அவர கட்டிக்க சொல்றீங்களா. குடிச்சே செத்துப் போனா யாரு தாலியறுத்து நிக்கறது…”
கன்னத்தில் பளீரென்ற அறை விழுந்தது மட்டும்தான் தெரிந்தது. அவன் கையைப் பற்ற எழுந்த அவள் கரத்தை அம்மா பற்றிக்கொண்டாள். தொட்டுத் தொட்டு விளையாடிய கைகள். அந்தக்கைகளை பார்த்துக்கொண்டேயிருந்தாள். எத்தனை அகலம்,எத்தனை வலு.
“என்ன பாக்கற…நீ பாத்தா நாங்க பயந்தறனுமோ…நேருக்கு நேரா பாக்கறன்னிக்கே இத கட்டிக் கொடுத்திருக்கனும்ப்பா,”
“ஆத்தரப்படாத சண்முகம்…கூடப் பொறந்தவன் கை வைக்கக்கூடாது. பிள்ளைங்க மனசு தாங்காது. நம்ம சொல்றதக் கேட்காம எங்க போகப் போகுது,” என்று பதறி எழுந்து வந்த மாமா அவனை தள்ளிக்கொண்டு சென்று அமர வைத்தார். கன்னத்தின் மேல் சதையிலிருந்து ஆழத்திற்கு வலி பரவியது. நடுங்கிய கால்களை நன்றாக ஊன்றி நின்று கொண்டாள்.
திருமணம் முடிந்த மூன்றாம் நாள் விருந்தின் இரவில் குமரனின் பாரில் சண்முகமும் குமரனும் அடித்துக்கொண்டு வம்பாகியது. பெண்கள் புகுந்து அவரவர் வீட்டு ஆட்களை இழுத்துச் சென்றார்கள். இனிமேல் இந்த வீட்டில் கால் வைக்க மாட்டேன் என்று மடித்துக்கட்டிய வேட்டியுடன் நீண்ட கால்களை எடுத்து வைத்து அப்பா வாசலைக் கடந்தார். பின்னால் தள்ளாடியபடி சென்ற சண்முகத்தின் கைகளை இறுகப் பற்றியிருந்தார்.
“அவருக்காகதான் கல்யாணத்துக்கு ஒத்துக்கிட்டேன். அவருக்கு நான் யாரோவா போயிட்டனாம்மா,” என்று அழுதாள். குமரன் அவளைப் பார்த்தபடி சாமியறைக்குள் சென்றான். அம்மா அப்பாவின் படத்தின் முன் நின்றான். ‘அம்மா, இந்தப் பிள்ளை மேல ஒரு நாளும் எனக்கு துவேசம் வராம நீதான் காப்பா இருக்கனும்’ என்று கையைகூப்பிக் கொண்டு அங்கேயே படுத்துவிட்டான்.
திருமணமாகி மூன்றுஆண்டுகளாக குழந்தை இல்லாமல் இருந்தது. எந்த விழாவிலும் சாவிலும் சடங்கிலும், ஒரு குரலாவது, “விசேசம் எதுவும் இல்லையா?” என்று கேட்டு, நடக்கும் விசேசத்தை அவளிடமிருந்து பறித்தது.
சின்னப்பிள்ளையிலிருந்து தெருவில், பள்ளியில், வீட்டில் வண்ணத்துப்பூச்சியாகப் பறந்துவிட்டு இப்பொழுது கூட்டுக்குள் நுழைய ஆத்திரமாக இருந்தது. அவளுக்கே காலை நேரங்களில் தெருவில் ஆட்கள் வெளியில் கிளம்பும் போது, விசேசங்களில் முன்னால் நிற்க தயக்கமாக இருந்தது. போதாதற்கு ஊரைச் சுற்றி வீட்டுக் கதைகளை அறிந்த குடுகுடுப்பைக்காரர்களின் தந்திரம் வேறு மனதை அலைபாய வைத்தது.
அன்று இரவில் மாடி நடைப்பாதையில் நின்று தெருவைப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தாள். எட்டு மணிக்குள் சந்தடிகள் ஓய்ந்து அமைதி சூழ்ந்திருக்க நாய்களின் நடமாட்டம் தொடங்கியிருந்தது.
“காயத்ரி உள்ள வாய்யா…பனி பெய்யுது பாரு,”
“இந்தக் கரிசனத்துக்கு ஒன்னும் கொறச்சல் இல்ல. சொல்ற பேச்சக் கேட்டா பரவாயில்ல,”
மாடியேறி வந்து அருகில் நின்றான்.
“தள்ளி நில்லு மாமா. வாடை குப்புன்னு அடிக்குது…கருமம்,”
“எதுக்கு பனியில நிக்கற…”
“திருஷ்ட்டி கழிச்சு போட்டிருகாங்கல்ல…அது எனக்காவத்தான். நான் அந்த பாப்பாவ இன்னிக்கு பாக்கப் போனேன்,”
நாற்சந்தியில் பெரிய கட்டிசூடம் எரிந்து கொண்டிருந்தது.
“லூசு மாதிரி பேசாத காயத்ரி…அது குழந்தை இருக்கற வீட்ல வழக்கமா செய்யற சடங்கு தானே,”
“அது எதுக்கு மாமா செய்யறாங்க. இல்லாதவங்கள எகத்தாளம் பண்றதுக்குதானே. ஆசையா பிள்ளைகள பாக்கறத்துக்குக் கூட பயமா இருக்கு மாமா,”
அவள் அருகில் வந்தவன் அவள் மூக்கின் சுளிப்பைக் கண்டு விலகிக்கொண்டான்.
“மறுபடி படிக்க வைக்கிறியா மாமா?”
“அதுக்கென்ன…எவ்வளவு படிக்கனுமோ படி,”
காயத்ரி குமரனுடன் மருத்துவமனையில் ஏ.சி குளிர் முகத்தில் அறைய தலையைக் குனிந்து அமர்ந்திருந்தாள். மருத்துவர் குமரனை குடியை குறைத்துக்கொள்ள ஆலோசனை வழக்கி அனுப்பினார். அவனை மீறிய பிடி அவனை விடுவதாயில்லை. அவன் விதவிதமான குப்பிகளை தன் சேகரிப்பில் அடுக்கிக்கொண்டிருந்தான்.
திருமணத்திற்கு முன் பெரியசாமி கோயிலில் மந்திரித்து கயிறு கட்டி இனி குடிக்கக்கூடாது என்று மாமா வயல் வீட்டில் இருத்தி வைத்தார். இரண்டு நாட்களில் வயலெங்கும் ஓட்டமும் நடையுமாக சுற்றி வந்தான். கைகளை மோட்டார் அறையின் மின்பெட்டியில் வைக்கச் சென்றவனை இழுத்துப் பிடித்த மாமா அவரே தாயத்தை அவிழ்த்துவிட்டு குடிக்கச் சொன்னார். அந்த நினைவின் அச்சம் மருத்துவர் சொல்லிய அறிவுரைகளை அவன் மனதில் நிற்க விடாமல் செய்தது.
அது ஐப்பசி நடவுக் காலம். ஊர் ஆட்கள் வயலில் கிடந்தார்கள். தெருக்கள் வெறிச்சோடி அடைமழையில் நனைந்து கிடந்தன. காய்த்ரியின் அப்பா நெல்லம் பயிர்க்கட்டுகளை சேற்று வயல்களில் தூக்கிப் போட்டுக்கொண்டிருந்தார்.
“மாமா…மெதுவா போடுங்க. சேறு தெறிக்குமோன்னு விறுக்குவிறுக்குன்னு இருக்குல்ல,”
“நாலு வயலுக்கு வேலைக்கு போற பிள்ளைங்க. நம்ம நாத்து எப்படிம்மா?”
“சொல்லனுமா…பாக்கற கண்ணுக்கு தெரியாதா?”
“நாத்தைப் பிரிச்சு சேத்து நடறாப்ல தானே பொட்டப்பிள்ளை பொழப்பும். பிள்ளைய போய் பாக்காம இருக்கீங்களே. அங்கேயும் அப்பனாத்தா இல்ல. அந்தக் கெழவிக்கு என்னதெரியும். இப்படி பிள்ளைகள தனிச்சு விட்டுட்டீங்களே,”
அவர் அமைதியானார். அவர் வயதேயான பார்வதி மட்டும்,“தரிசா கிடக்கு உம்பிள்ள. என்ன ஏதுன்னு பாக்கமாட்டியா,” என்றார்.
அவர் அடுத்தநாள் மழைத்தூறும் சாயுங்கால நேரத்தில் குமரனை தேடிக்கொண்டு சென்றார். ஒன்பது கலப்பையால் வயலை உழுதபடி ட்ராக்டரில் அமர்ந்திருந்தான் குமரன். ஈரமண்ணை ஒன்பது சிறிய இரும்புக்கரங்கள் கீறி வகிர்ந்து கொண்டிருந்தன.
“பேசனும்…எறங்குங்க…”
“உங்க பையனோட சேந்துக்கிட்டு காயத்ரிய பாக்கக் கூட வரதில்ல. இன்னிக்கு என்ன புதுசா?”
“ வயவேல செய்ய வந்த பிள்ளைக கேள்வி கேக்குதுங்க.உம் மகள டாக்டருட்ட காட்டுன்னு சொல்லுதுங்க,”
“வீட்டுக்கு வாங்க பேசிக்கலாம்,”
“எம்மவன அடிச்ச வீட்டுல காலடி படாது,”
“பின்ன எதுக்கு வீண்வம்புக்கு வரீங்க…வீட்டுக்கு போய்ப் படுங்க. நிதானமா பேசலாம்,”
உயரத்துக்கேற்ற எடையுடன் கால்களை அகட்டி வயலில் நின்ற அவரைப் பார்க்க சங்கிலிக் கருப்பன் மாதிரி இருந்தார்.
அவரைப் பார்த்து பதுங்கியபடி வந்த காமாண்டி,“மொதலாளி சொல்றத கேக்கனும்,” என்றான். அவனை வாய்க்காலில் தள்ளிவிட்டு காலை ஓங்கினார்.
ட்ராக்டரிலிருந்து குமரன் இறங்குவதற்குள் வயலில் இருந்த ஆட்களும், பெருமாளும் அவரை இழுத்துக்கொண்டு போய் பாதையில் விட்டார்கள். பாதைக்குச் சென்ற குமரன் பேசுவதற்குள் அவர் கையை ஓங்கினார். அவர் கைமணிக்கட்டை தன் இருகைகளாலும் வளைத்துப் பிடித்தான். பிடிநழுவும் நேரத்தில் அவனை அறைந்து தள்ளிவிட்டு மகனின் வண்டியில் ஏறினார்.
இரவு உணவு நேரத்தில் அவன்அப்பாயி , “இந்த ரொட்டியெல்லாம் எதுக்கு போடற. சோறாக்கு,”என்றார்.
“உனக்கு சக்கரை இருக்கும்மாயி. சோறே திங்கக்கூடாது,”
“எனக்கும் இதெல்லாம் செல்லுபடியாகல. வயிறு நெறயமாட்டிக்குது காயத்ரி,”
காயத்ரி அவன் கை கழுவும் வரை காத்திருந்தாள்.
“எங்கப்பாவுக்கு எலும்பு சுளுக்கு விழுந்திருக்காம்…”
“என்னைய கன்னத்துல அறஞ்சாரு,”
“என்னக் கூடத்தான் அடிச்சு கல்யாணம் பண்ணி வச்சாங்க. நான் என்ன திருப்பி அடிச்சனா…உன்னைய கல்யாணம் பண்ணிட்டு பாடுபடல,”
“என்னத்துக்கு சேத்தி உன்னோட ஞாயம். தெனமும் உனக்கும் எனக்கும் நிம்மதியில்லாத பொழப்பு…என்னதான் செய்யனுங்கற,”
“என்னிய ஹாஸ்ட்டல்ல சேத்துவிடு,”
“சண்ட போட்டுக்கலாம். கட்டின பின்னாடி பிரிஞ்சிருக்கக் கூடாது…”என்று அப்பாயி அடைமழையாய் நசநசத்துக்கொண்டேயிருந்தாள்.
விடுதிக்கு சென்ற இரண்டு ஆண்டுகளில் தன்னை ஒத்த பிள்ளைகளைப் பார்த்துப் பார்த்து காயத்ரிக்கு மனம் வெதும்பியது. தேவையில்லாத பாரம் இந்தத் திருமணம். குமரனை திருத்துவதற்காகவா பிறந்தேன் என்ற எண்ணம் நாட்கள் செல்லச் செல்ல விவாகரத்து செய்துவிடலாம் என்று மாறியது.
முதுகலை தேர்வு முடிந்து வீட்டிற்கு வந்தாள். ஆறப்போட்டால் தட்டி எடுக்க முடியாது என்று மனதிற்குள் தோன்றியது. முகம் மலர தன்னைப் பார்த்துக் கொண்டிருக்கும் அவனிடம் சொல்லெடுக்க முடியாமல் திணறினாள்.
“மாமா…”
“சொல்லுய்யா…”
“….”
“என்ன?”
“நான் வேலைக்கு போலான்னு…”
“நமக்கே கணக்கு வழக்கு பாக்க ஆள் வேணும்…பள்ளிக்கூடம் வச்சு தரவா,”
“இல்ல…எனக்குப் பிடிச்ச வேலைக்கு. நாம விவாகரத்து பண்ணிக்கலாமா மாமா,”
“விவாகரத்துக்கு போற அளவுக்கு நமக்குள்ள ஒன்னுமில்லையே!”
“என்ன ஏதுன்னு கேட்காம கல்யாணம் பண்ணிவச்சிட்டாங்க…எனக்கும் குழந்தை இல்லையான்னு கேட்டுக் கேட்டு பயமா இருக்கு மாமா. வாழ்க்கை முழுசும் இதுக்கே பதில் சொல்லி, அதுக்காக கோயில் ஹாஸ்பிட்டல்ன்னு அலைஞ்சி திரிஞ்சு, அதுக்காக எதிர்பாத்து, ஏமாந்து கடைசி வரைக்கும் வாழ்க்கை வீணாயிடுன்னு தோணுது. தாய் தகப்பனில்லாத பிள்ள நீ. உம்மேல கோவம் இல்ல மாமா. ஆனா தெரிஞ்சோ தெரியாமையோ நீ பழகின பழக்கம் உன்னைய அழிச்சிருச்சு. என் வாழ்க்கையையும் அழிக்கனுமா?”
“படிக்கவும் நெறய பேசுற,” என்று சுவரைப் பார்த்தான். அப்பாயி வாயில் கை வைத்தபடி எதுவும் பேசவில்லை.
வழக்கை நீடிக்காமல் பரஸ்பரம் பிரிவதற்கு குழந்தை இன்மையும், அவனது குடிப்பழக்கமும் உதவின. அவன் கொடுத்த பெரிய ஜீவனாம்சத் தொகையை தன் வங்கிக் கணக்கில் வைப்பதில் பிடிவாதமாக இருந்த அவளிடம் சண்முகம் பணிந்தான். தினமும் யாராவது நிலத்தரகர்களை அழைத்து வந்தான்.
அவள் மனதிற்குள் குமரன் கேட்டதே அரித்துக் கொண்டிருந்தது. உண்மையாகவே அவனைப் பிடிக்கவில்லையா? என்ற கேள்வி தூங்கி எழும் நேரங்களில் மனதில் வந்து நின்றது. குமரனின் அப்பாயி இறந்த அன்று சென்றே ஆகவேண்டும் என்று கிளம்பினாள். அங்கு யாரும் எதுவும் அவளிடம் பேசாமல் குமரனை பார்த்தார்கள். குமரன் வெளியே சென்று நின்று கொண்டான்.
சங்கீதா காதோடு, “காயத்ரி…மைனரோட ‘பாரை’ காணும்டீ,”என்றாள்.
நெஞ்சதிர வலப்பக்க அறையை திரும்பிப் பார்த்தாள். வெறுமையாய்க் கிடந்தது. சுடிதார் துப்பட்டாவை இறுக்கிப் பிடித்தபடி விறுவிறுவென வெளியே வந்தாள்.
பந்தல்காரரிடம் குமரன் பணத்தை எண்ணிக் கொடுத்துக் கொண்டிருந்தான். திரும்பிய அவன் முகம் அழுத அடையாளத்துடன் எண்ணெய் பளபளப்பில் மினுமினுத்தது. கண்களை சுருக்கி அவளைப் பார்த்தான்.
“ஹாஸ்பிடலுக்கு போனிங்களா இல்லையா…”
“போனம்…மாரடைப்பாம். வழியிலயே உசுரு போயிருச்சுன்னு சொன்னாங்க…”
“தனியா போனியா…”
“பெருமாளும்…காமாண்டியும்,”
“இப்ப எதுக்கு அவ்வளவு பணத்தை நீட்டுன…”
“அதைவிடு…வேலைக்கார மாப்பிள்ளையாமே… வேலைக்கு போகனுன்னு பெரிசா பேசுன,”
“ வேலை கிடைக்கல. தேடனும். கண்டதையும் பேசாத மாமா…ஒரு கல்யாணம் பண்ணியே உசலாட்டமா இருக்கு,”
“நீதான் மாப்பிள்ளைய ரொம்ப பிடிச்சிருக்குன்னு சொன்னியாமே…”
“இங்க வந்தேம் பாரு. என்ன சொல்லனும். வேணும்ன்னு வம்பிழுக்கப் பாக்கற,” என்று வேகமாக வெளிய வந்தாள்.
வீட்டிற்கு வந்து நிலைகொள்ளாமல் இருந்தாள். அம்மா எதுவும் தெரியாது என்பதோடு முடித்துவிட்டாள். ஒரு மாதம் சென்று ராத்திரி சாப்பாட்டிற்கு பின் முற்றத்தில் அமர்ந்திருந்த அப்பா அவளை அழைத்தார். சண்முகம் படியில் அமர்ந்திருந்தான்.
“அவங்கூட என்ன பேச்சு,”
“…”
“கேக்றனில்ல…சனிக்கிழம கார நிறுத்திட்டு பஸ் நிக்கற எடத்துல பேசுனானா?”
“ஆமா…ஏன் பேசக்கூடாதா?”
“வெட்டி விட்டா முழுசா விட்டுடனும்…மாப்பிள்ள பாத்தாச்சு. இதெல்லாம் அவுங்க காதுக்கு போனுச்சா பிச்சுப்புடுவேன்,”
“ஏய்…இந்த அதட்ற வேல, மிரட்ற வேலையெல்லாம் வச்சிக்காத. எனக்கு மாப்பிள்ளை பாக்க சொன்னனா?”
“இதெல்லாம் சொல்லியா செய்வாங்க? எதாச்சும் பண்ணலான்னா பணத்தையும் கைய விட்டு எடுக்க மாட்டிக்கிற. உன்னைய வச்சுக்கிட்டு எனக்கு கல்யாணம் பண்ண முடியுமா? உன் காசுலதான் உனக்கு கல்யாணம்,”
“நான் என்னடா பண்றேன்…?”
“மாமியார் மருமக சண்டையே தீராது…இதுல நீ வேறயா. அரசாங்க உத்தியோகம். கவுரவமா இருக்கலாம். உன்னைய பிடிச்சு கேட்டிருக்காங்க. அவருக்கும் ரெண்டாங் கல்யாணம்தான்,”
திரும்பி அம்மாவைப் பார்த்தாள். அம்மா எனக்கென்ன என்று பேசாமல் நின்றாள். இரவு அந்த மாப்பிள்ளை அலைபேசியில் அழைத்தார்.
சம்பிரதாயமான கேள்விகளுக்குப் பிறகு அவன், “எனக்கு எந்த பழக்கமும் இல்லீங்க,”என்றான்.
“நீங்க ஏன் பிரிஞ்சீங்க?”
“ஒத்துப் போகல. எதுலயும் தான்தான் அறிவாளின்னு அவளுக்கு மெதப்பு. அப்புறம்…”
“ம்…சரியா கேக்கல இருங்க,” என்று பின்பக்கம் வந்தாள். பின்புறம் பேச்சுக்குரல் கேட்டது.
“காயத்ரி பிடிகொடுக்காம பேசுது. வெளியில விட வேணாம். மாப்பிள்ளைகிட்ட இப்ப பேசறேன்,” என்ற அப்பாவின் குரல் கேட்டது.
அறைக்குள் சென்று கதவை சாத்தினாள்.
“ஹலோ மாமா…”
“என்னய்யா?”
“நம்ம வீட்டுக்கு வரவா?”
“வா. ஆனா எப்பிடி?”
“திருப்பி என்னையே கேளு… டிரைவர் அண்ணா பக்கத்தில இருந்தா குடு,”
டிரைவர் வாழைக்காட்டிற்குள் நிற்பது தெரிந்தது. வெளியே அம்மா அனைவரையும் படுத்துக் கொள்ள சொல்லும் குரல் கேட்டது. சற்று நேரம் சென்று உள்ளே வந்த சங்கீதா , “போய்த் தொலையேண்டி’ அவரு எவ்வளவும் நேரம் ஈர வயல்ல கால் கடுக்க நிப்பாரு,” என்றாள்.
வயல் தண்ணீரை உறிஞ்சி வாய்க்காலில் விடும் இயந்திரத்தை சங்கீதா இயக்கிவிட்டாள். அது சத்தமெழுப்பியபடியே இயங்கியது. சங்கீதா அங்கும் இங்குமாக நடந்து சிறு பயல்களை அழைத்து அந்த இடத்தை விளையாட்டுக் களமாக்கினாள். காயத்ரி வெளிச்சம் குறைவாக இருந்த பின்பக்கமாக நடந்து வாழைக் காட்டில் இறங்கினாள். வாழைக் காட்டின் குளுமை நடுங்க வைத்தது. புடவையை போர்த்திக்கொண்டாள். பத்தடிக்கு ஒருதரம் கால் வழுக்கியது.
“ஏம்மா கொழுசுமணியெல்லாம் குறைச்சு வாங்குனா என்ன? நீயே காட்டி குடுத்துடுவ போலயே…பிசாசுக்கூட நடக்கறப்ல இருக்கு,” என்ற பெருமாள் அவள் கையைப் பிடித்துக் கொண்டு மறுகையால் குச்சியில் தரையைத் தட்டியபடி நடந்தான். கார் நிற்கும் இடம் வரை நடப்பதற்குள் கணுக்கால் வரை சேறு ஏறியிருந்தது. வாய்க்காலில் கால்களைக் கழுவி ஏறும்போது வீட்டில் அனைத்து விளக்குகளும் எரிவது தெரிந்தது.
மாம்பழ நிற பட்டுச்சேலையில் பச்சை நிற ஓரம் மின்ன பின்னிருக்கையில் குமரன் அருகில் அமர்ந்தாள். அந்த பதநிலையிலும் வியர்த்திருந்தது. அவசரமாக பெருமாள் வண்டியை கிளப்பினான்.
“எங்க போறோம்…?”
“ ஊரைத்தாண்டி ஓட்டு,”
“என்னய்யா சிடுசிடுன்னு இருக்க…”
ஜடையை முன்னால் தூக்கிப் போட்டபடி, “இறுக்கமா பின்னிட்டாங்க…பிரி மாமா,”என்று நீட்டினாள்.
முன்னால் காமாண்டி சிரித்தபடி படலை ஒலிக்கவிட்டான்.
“சொன்னா கோவிச்சுக்கிறீங்க…சடையைப் பிரிக்க முடியல உங்க முதலாளிக்கு…”என்று பெருமாளின் தோளில் தட்டினாள்.
“செல்லமா வளந்தப் பிள்ள…இந்த வேலையெல்லாம் தெரியுமாம்மா?” என்று கண்ணாடியை சரிசெய்து பின்னால் பார்த்தான்.
“எம்மேல கோவம் இல்லையா மாமா,”
“ரொம்ப கோவம்… அடிக்கற அளவுக்கு ஆத்திரம் எல்லாம் இருந்துச்சு. அம்மா மாதிரி சின்ன வயசிலேயே செத்துப் போயிருவியோன்னு பயம். அதான்….”
கொஞ்ச நேரம் பாடல் மட்டும் ஒலித்துக்கொண்டிருந்தது.
“ஆனா டைவர்ஸ் ஆன பின்னாடிதான் புரிஞ்சுது. ஒவ்வொருத்தனும் கேள்வியா கேக்கறான். உனக்கு எம்புட்டு கஸ்ட்மா இருந்திருக்கும். அதான் நம்ம பாத்தமே அந்த டாக்டருட்ட ஆறுமாசமா ட்ரீட்மெண்ட் போயிட்டிருக்கேன்,”
“டாக்டரும் இப்ப மொதாளிக்கு ப்ரண்டாக்கும்…மொதலாளிய யாருன்னு நெனச்சீங்க?”
சிரித்தபடி காயத்ரி கண்களைத் துடைத்துக்கொண்டு, “நான் திரும்ப வந்துருவேன்னு நெனச்சியா!” என்றாள்.
அவன் ஒன்றும் சொல்லாமல் புன்னகைத்தான். கண் மை, இமை மை எல்லாம் கரைந்து கன்னத்தில் பூசியிருந்தாள். அவன் பார்த்தபடி இருந்தான். ஒருநாள் அம்மா கரிச்சட்டி விளக்கும் போது இப்படித்தான் கன்னத்தில் அப்பி இருந்தாள். கருத்த கன்னத்துடன் நிமிர்ந்து புன்னகைத்தாள்.
பெருமாள் கண்ணாடியை மாற்றியபடி, “ஊரைத் தாண்டியாச்சு…” என்றான். குமரன் தலையை உலுக்கிக்காண்டு நிமிர்ந்து அமர்ந்தான்.
“எங்க முதலாளி மாதிரி ஆளுண்டா…”என்று காமாண்டி சொல்ல பெருமாள் பலமாக சிரித்து,“ஆமா…”என்றான்.
“என்ன ஆமா…ஜால்ரா போட்டுட்டே இருங்க. எப்படா இந்த தலைகனத்தை எறக்குவோன்னு இருந்துச்சு…”என்றபடி கொண்டை முடியை வெளியே வீசினாள். குமரன் கண்ணாடி வழியே வெளியே பார்த்தான். இருள் கலங்கி பொழுது வெளுக்கத்தொடங்கியிருந்தது. அவன் கார் கண்ணாடியை இறக்கிவிட்டான். கண்ணாடியில் மோதித் தவித்து வழி கண்டுகொண்ட காற்று காரினுள் புகுந்து நிறைந்து கொண்டிருந்தது.
*** ***
