நர்மதா லாட்ஜ் – கா.ரபீக் ராஜா

அப்போதுதான் அந்தப் பெண் வந்தாள். வயது முப்பதுக்குள் இருக்கவே சாத்தியம். திருமணமாகியிருக்கிறதா என்று கால் விரல்களைப் பார்த்தேன். திருமணத்திற்கான அடையாளம் இருந்தது. காலின் நகங்கள் சீராக வெட்டப்பட்டு சேலை நிறத்திற்கு ஏற்ற சிகப்பு வர்ணம் பூசப்பட்டிருந்தது. திருமணத்திற்கு பின் கிடைக்கும் எல்லா வழமைகளும் இவளுக்கு கிடைத்திருக்கிறது. அழகாக இருந்தாள். காலையில் கண்ணாடி பார்த்து பல் துலக்கும் பழக்கம் என் அப்பாவிடம் இருந்து எனக்குத் தொற்றியது. அது பற்களை சிறப்பாக சுத்தம் செய்ய ஏதுவாக இருக்கும் என்பார். எனக்குத் தெரிந்து அவரது பற்கள் புகையிலை படிந்து காறைகளாக இருக்கும். எனினும், அவர் கண்ணாடி கொண்டு நளினமாக துலக்கும் காட்சி அப்படியே எனக்கும் தொற்றிவிட்டது. அதுவும் அவர் பயன்படுத்திய அதே கண்ணாடியில். எனக்கு அம்மா கிடையாதா அல்லது அம்மாவே கிடையாதா என்பது போல அப்பாதான் வளர்த்து வந்தார். பள்ளிக்கூட தமிழ் வாத்தியார். அதற்குண்டான எந்த நெறிமுறைகுட்பட்டும் என்னை அவர் வளர்க்கவில்லை. அப்பா இருப்பதால் அதே பள்ளியில் ஐந்தாம் வகுப்பு வரை படித்தேன். ஒருநாள் இனி பள்ளிக்குப் போகமாட்டேன் என்றதும் ஒரு நிமிடம் எனை உற்றுநோக்கிவிட்டு, சரி என்று ஒப்புகொண்டார். அவர் ஒப்புக்கொண்டவிதம் அப்போது சாதாரணமாக இருந்தாலும் இப்போது நினைத்தாலும் ஆச்சர்யமாக இருக்கும். வீட்டில் இருந்தபடியே எனக்கு ஓரளவு பாடங்களையும் அடிப்படை கணக்கும் சொல்லிக்கொடுத்தார். நியாயமாக அவர் கணக்கு வாத்தியாராக இருந்திருக்க வேண்டும் என்பேன். சிரிப்பார்.

ஒருநாள் தெருவில் விளையாடிக்கொண்டிருக்கும் போது அப்பாவுடன் வேலை பார்க்கும் தனசேகரன் வாத்தியார் என்னை பள்ளிக்கு அழைத்துக்கொண்டு சென்றார். காரணம் கேட்டால் வேறு பக்கம் முகத்தை திருப்பிக்கொண்டார். பள்ளி நெருங்கியதும் கேட்கும் பாடத்தை கும்பலாக திருப்பிச் சொல்லும் மாணவர்களின் சப்தம் கேட்காமல் அமைதியாக இருந்தது. அப்பாவின் வகுப்பறையில்தான் கூட்டம். நான் வந்ததும் அந்தக் கூட்டம் எனக்கு இலகுவாக வழிவிட்ட போதுதான் பயம் அடிவயிற்றைக் கிளர்த்தியது. நன்றாக நினைவில் இருந்தது. வகுப்பு கரும்பலகையில் ‘திருக்குற்றாலக் குறவஞ்சி’ என்று தெளிவாக இருந்தது. அருகில் அப்பா மல்லாக்கப் படுத்து கூரையில் வெறித்துப்பார்த்துக்கொண்டிருந்தார். அப்பா இறந்துவிட்டதாக சொன்னார்கள். 

பின்னர், தனசேகரன் வாத்தியார் என்னை நர்மதா லாட்ஜ் லாட்ஜில் சேர்த்துவிட்டார். நான் வேலைக்குச் சேர்ந்த முதல்நாளில் தான் அந்த லாட்ஜ் இன்னொரு நபரிடம் இருந்து என் முதலாளிக்கு மாறியிருந்தது. இதற்கு முன் அன்னை லாட்ஜாக இருந்தது. முதலாளி தன் ரசனைக்கு ஏற்ப லாட்ஜை மாற்றிக் கொண்டிருந்தார். அவர் ரசனை என்ன மாதிரியானது என்று கண்டுபிடிக்க முடியவில்லை. மூன்றாவது நாளில்தான் என்னை பற்றி விசாரித்து சுவீகரித்துக்கொண்டார். எனக்கு ரூம் பாய் வேலை. ஆனாலும், அந்த லாட்ஜில் எல்லாமும் நானாகவே இருப்பேன் என்பதற்கான அறிகுறி அப்போதே தெரிய ஆரம்பித்துவிட்டது. முதலாளி மிகுந்த உல்லாசப் பேர்வழி என எனக்கு தெரியாது. நர்மதா எனும் பெயர் முதலாளியின் மகள், மனைவி, அன்னை, தங்கை, குலதெய்வம் இதில் ஏதாவது ஒன்றாக இருக்கும் என்று நினைத்தேன். பின்புதான் அது அவருக்கு பிடித்தமான மலையாள நடிகை என்று தெரிந்தது. இவருக்கு அப்படி ஒன்றும் மலையாளம் பரிச்சயம் எல்லாம் இல்லை. எனினும், மலையாள கேசட்டுகளை ஒலி வசதி இல்லாமல் பார்த்து மகிழ்ந்து வந்தார். நர்மதா, வயது வந்தோர்கள் பார்க்கும் படங்களின் முன்னணி கதாநாயகி. அவரின் நினைவாகவே லாட்ஜுக்கு இந்தப் பெயர் சூட்டப்பட்டது. 

லாட்ஜில் அவருக்கென்று ஒரு அறை இருந்தது. அங்கு யாருக்கும் அனுமதி இல்லை. சாவி எப்போதும் முதலாளி வசம் இருக்கும். ஒரு முறை தூரத்தில் இருந்து பார்த்திருக்கிறேன். அறையில் ஊதாப்பூ நிற வெளிச்சம் மட்டுமே அடர்த்தியாகத் தெரியும். வேலையில் சேர்ந்த சில வருடங்களிலேயே அதிகாரப்பூர்வமற்ற மேலாளராக உயர்ந்ததும்தான் கொஞ்சம் புரிய ஆரம்பித்தது, நள்ளிரவு நேரத்தில் லாட்ஜுக்கு வேறு முகம் என்று. அடிக்கும் நிறத்தில் உதட்டுச்சாயம், முகூர்த்தமற்ற நேரத்தில் தலை நிறைய மல்லிப்பூவுடன் வந்து செல்லும் பெண்களைப் பார்த்தேன். புதிதாக வருபவர்கள் என்னை தயக்கத்துடன் அணுகி அறை கேட்பார்கள். ஆனால், நான் மேலே குறிப்பிட்ட பெண்கள் என்னை ஒரு பொருட்டாகக் கருதாமல், நேராக அந்த அறை நோக்கிச் சென்றது முதல் அதிர்ச்சி என்றால், அந்த அறையின் சாவி அவர்கள் வசமும் இருந்தது இன்னொரு அதிர்ச்சி. அதன் பின் முதலாளி செல்வார். அந்த பிரத்யேக அறைக்கு முன்புதான் என்னுடைய வரவேற்பு மேசை இருந்தது. இதற்கு முன் என் இடத்தில் இருந்தவர், ‘இங்க நிறைய தப்பு நடக்குது, நீயும் சீக்கிரமே இங்க இருந்து போயிரு. எதுவுமே பாக்க சகிக்கல’ என்று சொன்னது அப்போதுதான் நினைவுக்கு வந்தது. 

ஆரம்பத்தில் எனக்கும் இது குறித்த உதறல்கள் இருந்தாலும் ஒருகட்டத்தில் அனைத்தையும் வெகுவாக ரசிக்கத் தொடங்கினேன். இது என் அப்பாவிடம் கற்றது. வீட்டுக் கூரையில் ஒழுகாத இடம் மிச்சமிருக்காது. பீரோவில் இருக்கும் துணி கூட ஈரமாகிவிடும். ஆனால், அந்த சூழலிலும் அப்பா தெய்வீகக் குரலில் பாடுவார். சொட்டும் தண்ணீரை கையில் பிடித்து என் முகத்தில் சுண்டுவார், சிரிப்பார். அப்படிதான் லாட்ஜில் இருக்கும் சூழல்கல் எல்லாவற்றையும் அனுமதிக்க உள்மனம் பழகியது. முதலாளிக்கு என்னை மிகவும் பிடித்தது. ஒரு பெண்ணைப் பார்த்து திருமணம் செய்துகொள்ளச் சொன்னார். நானே பெண் பார்த்து முடித்து வைப்பதாகச் சொன்னார். நான்தான் அதை மறுத்துவிட்டேன். பெண்களின் ஜீவிதமின்றி வாழ்க்கையை நகர்த்துவதில் எந்தச் சிரமமும் இருக்காது என்று நம்பினேன். பெண் மூலம் ஒரு வாரிசு உருவானால், அதற்கும் சிரமம் என்று உள்மனம் நம்பியது. திருமண பந்தத்திற்கு மனம் தவிர்த்து வேறு சில மனத்தடைகளும் இருந்தது. அந்தக் காரணத்தை சொன்னால் கேட்பவர்கள் சற்று வியக்கக்கூடும்!

லாட்ஜின் கணக்கு வழக்குகளை முடித்தபின் சற்று ஓய்வுக்காக ஏதாவது ஒரு அறையில் தூங்குவது வழக்கம். அப்படிதான் அன்று முதல் தளத்தில் காலி அறையைத் தேடும்போது ஒரு அறையின் கதவு திறந்திருந்தது. வழக்கமாக எந்த அறையும் திறந்திருக்காது. அது ஆட்கள் இருந்தாலும் சரி; இல்லாவிட்டாலும் சரி. அன்று முதல் தளத்தின் நான்கு அறைகளில் இரண்டு குடும்பமும், இரண்டு தனியாட்களும் தங்கியிருந்தார்கள். திறந்திருக்கும் அறை யாருக்கும் ஒதுக்கப்படவில்லை. அருகில் சென்று கதவைத் திறந்த போது உருவப் பொருத்தமற்ற ஒரு ஜோடி பிறந்தமேனியாக கட்டிலில் கிடந்தது. கதவை இன்னும் அகலத்திறந்தால் கூட கவனிக்க இயலாத சூழலுக்குள் அவர்கள் சிக்கியிருந்தார்கள். வந்த இரண்டு குடும்பத்தில் ஒரு ஆணும், பெண்ணும் இன்னொரு குடும்பமாக மாறியிருக்கிறார்கள். இந்த இடத்தில் கலாச்சாரம் குறித்தோ, குடும்பங்களின் கண்ணியக் குறைபாடு குறித்தோ நான் சிந்திக்கவில்லை. சிந்தித்த ஒரே விஷயம் அந்த பாலியல் காட்சி மட்டுமே. காண்பதற்கு ஒருவித அருவெறுப்பாகவும், வன்முறை மிகுந்ததாகவும் எனக்குத் தோன்றியது. விளைவாக, மூன்று நாட்களுக்கு எப்போதும் வாந்தி வருவது போன்றதொரு உணர்விலேயே இருந்தேன். சிறுவயதில் அப்பா சொல்வார். ஆடு கொல்லப்பட்டு தோல் உரிப்பதைப் பார்த்தால் கசாப்பு தின்னும் ஆசை போய்விடும் என்று. எனக்கும் திருமண ஆசை இல்லாமல் போனதற்கு இது ஒரு காரணமாய் போய்விட்டது. 

பொதுவாக எனக்கான உணவு அருகில் இருக்கும் ஒரு வீட்டில் இருந்து வரும். ஒரு காந்தி ஜெயந்தி அன்று அவர்கள் விடுமுறைக்கு வெளியே சென்றிருந்ததால், வேறு இடத்தில் சாப்பிட வேண்டிய நிர்பந்தம். ஒரு தள்ளுவண்டிக் கடையில் சாப்பிட அமர்ந்தேன். அங்கு வரிசையாக போடப்பட்டு இருந்த இருக்கைகள் அனைத்தும் எப்பொழுது வேண்டுமானாலும் எந்த கோணத்தில் வேண்டுமானாலும் உடையலாம் போலிருந்தது. அறிவுக்குத் தோன்றிய ஒரு அபாயமில்லாத இருக்கையில் அமர்ந்தேன். கடை வைத்திருப்பவர் என் முகத்தை விசித்திரமாகப் பார்த்தார். இத்தனைக்கும் சட்டியில் வெந்து கொண்டிருந்த இட்லியைத்தான் சாப்பிடக் கேட்டிருந்தேன். சற்று நேரத்தில் அவர் இட்லியைக் கொடுத்துவிட்டாலும் அவர் என் மீது காட்டிய பார்வையில் இருந்த தோரணையை மாற்றிக்கொள்ளவேயில்லை. ஒரு வாய் இட்லி சாப்பிட்டதும் அவரை நானும், என்னை அவரும் பார்ப்பதுமாகமே இருந்தது. சற்று நேரத்தில் அவர் மனைவியும் சேர்ந்து கொண்டார். இன்னொரு வாடிக்கையாளர் வந்தாலும், அவர் என்னை விட அவர் அதிகம் சாப்பிட்டாலும், என் மீது கொண்ட பார்வையை இருவரும் விலக்கவேயில்லை. சீக்கிரமே விழுங்கிவிட்டு காசு கொடுக்கும் போதுதான், ‘நீங்க நர்மதா லாட்ஜ்ல தானே வேலை பாக்குறீங்க?’ என்று கேட்டார். அவர் இதுவரை பார்த்த பார்வையின் வீரியம் புரிந்தது. லாட்ஜை பற்றிய அபிப்பிராயம் பகிரங்கமாக புத்தியில் உரைத்தது. 

இதுகுறித்து முதலாளியிடம் பேசலாமா என்று யோசிக்கும் போதெல்லாம் எனக்கு வேறு போக்கிடம் இல்லை என்பது உதைத்தது. என் வேலை குறித்தோ, என் சுதந்திரம் குறித்தோ கேள்வி கேட்காத முதலாளிகள் வரம் என்பதால் நான் யோசித்ததில் கொஞ்சம் நியாயம் இருந்தது. அந்த நியாயத்தால் சுமார் முப்பது வருடங்கள் ஓடிவிட்டன. கிட்டத்தட்ட என் இளமை முழுக்க லாட்ஜில்தான் முடிவுக்கு வந்தது. முதலாளியைத் தேடி வருபவர்கள் என்னை அவரின் தம்பி என்றே கருதி பேசுகிறார்கள். எனக்கும் அதுகுறித்து கொஞ்சம் மகிழ்வாக இருக்கும். முதலாளியின் குடும்பம் இங்கு வந்ததே இல்லை. லாட்ஜின் பண்பற்ற குணநலன்கள் குறித்து அவர்களுக்குத் தெரிந்திருக்கலாம். நான் வேலைக்குச் சேர்ந்த புதிதில் மகன் என்று ஒரு குழந்தையை முதலாளி தூக்கி வந்தார். அந்தக் குழந்தையை தூக்கி மகிழவில்லை என்றால் முதலாளி குறைபட்டுக்கொள்வாரோ என்று அவனைத் தூக்கினேன். மிகுந்த சுமையாகத் தெரிந்தான். கை வலித்தது. அழுதுவிட்டால் அவரிடம் கொடுத்து விடலாம் என்றால், இவன் அழாமல் என்னைப் பார்த்து சிரித்துக்கொண்டே இருந்தான். பொறுமையில்லாமல் கடித்தது போல முத்தம் கொடுத்தேன். எதிர்பார்த்தவாறே அழுதான். நிறைவோடு முதலாளியிடம் கொடுத்துவிட்டேன். இது நேற்று நடந்தது போல இருந்தது. ஒருநாள் அவனுடைய திருமண பத்திரிகையை கொண்டுவந்து முதலாளி கொடுத்த போதுதான் காலங்கள் என்னை பிடித்து உலுக்கியது போல இருந்தது. 

வெகுநாட்கள் கழித்து ஒரு திருமணம். அதுவும் முதலாளியின் மகனுக்கு. அறை கேட்டு நிற்கும் போலி தம்பதிகளை இன்றாவது பார்க்காமல் இருக்கலாம் என்ற மகிழ்வில் இருந்த போதுதான், முதலாளி எனக்கு ஒரு முக்கிய வேலை கொடுத்தார். அதாவது அன்று லாட்ஜுக்கு சில நபர்கள் வருவார்கள். அவர்களுக்கு தேவையானதைச் செய்து கொடு என்பதே அந்த வேலை. அவர் சொன்ன ஆட்கள் எதிர்பார்த்ததற்கு முன்பாகவே வந்து என்னிடம் அறிமுகம் செய்து கொண்டார்கள். பார்ப்பதற்கு நாகரீக ஆட்களாகத்தான் தெரிந்தார்கள். கையில் கேமரா மற்றும் ஒளி கூட்டக்கூடிய விளக்குகள். இவர்கள் அப்படி என்ன முக்கியமானவர்கள் என்று யோசித்துக்கொண்டிருக்கும் போதுதான், இரண்டு ஜோடிகள் ஒன்றன் பின் ஒன்றாக வந்தார்கள். அவர்கள் கேட்டது முதலாளி பிரத்யோக அறையின் சாவி. மறுக்காமல் எடுத்துக்கொடுத்தேன். கிட்டத்தட்ட ஒரே அறையில் எட்டு பேர் ஒன்றன் பின் ஒன்றாக உள்ளே போனார்கள். கூடுதல் விளக்குகளின் ஒயர்கள் எனக்குப் பின்னால் இருக்கும் இணைப்பில் சொருகப்பட்டது. தேவையென்றால் கூப்பிடுவதாகச் சொல்லிவிட்டு அறையைச் சாத்தினார்கள். மின்சார ஒயர் செல்வதால் கதவு முழுமையாக சாத்தாமல் இருந்தது. எட்டிப்பார்த்தேன். அவர்களது உடைகள் எங்கும் தூக்கி எறியப்படாமல் கலைநயத்துடன் ஹேங்கரில் மாட்டப்பட்டிருந்தது. இரண்டு ஜோடிகளின் தனித்தனி சல்லாபங்கள் ஒரே கேமராவில் பதிவாகிக் கொண்டிருந்தது. இரண்டு பேர் அதற்கு உதவிக்கொண்டிருக்க, இன்னொருவர் அந்த நால்வருக்கும் பரபரப்பாக கட்டளையிட்டுக்கொண்டிருந்தார். என்னை போல ஒருவன் அந்த சக்திவாய்ந்த மின் விளக்கை முக்கியமான இடங்களுக்குச் செல்லுமாறு பாய்ச்சிக்கொண்டிருந்தான். காட்சிகள் கூட்டு வன்முறை போல இருந்தாலும் முதலாளியின் இன்னொரு தொழில் குறித்து என்னால் வியக்காமல் இருக்க முடியவில்லை. வாந்தி எடுப்பதற்கு எத்தனிக்கையில்தான் முதலாளி சொன்ன இன்னொரு வேலை இப்போதுதான் ஞாபகம் வந்தது. ‘லாட்ஜ் இன்று செயல்படாது’ போர்டை கேட்டில் மாட்டுவதற்கு விரைந்து ஓடினேன். 

அவர்களால் எடுக்கப்பட்ட படம் வியாபாரரீதியில் வெற்றிபெற்றதாக இருக்க வேண்டும். அடுத்தடுத்த வாரங்களில் லாட்ஜ் செயல்படாமல் போனது. எனக்குப் பின்னால் இருந்த இணைப்புகளில் எப்போதும் ஒயர் சொருகியிருந்தது. இப்படியும் சில வருடங்கள் ஓடிய போதுதான் முதலாளி உடல் நலிந்து காணப்பட்டார். அவர் நலிந்ததன் காரணமாகவோ என்னவோ லாட்ஜுக்கு அவர் போக்குவரத்தும் குறைந்து போனது. ஒருநாள் வீல் சேரில் வந்து பார்த்தார். என்னைப் பார்த்து புன்னகைக்க கூட முடியாத சூழலில் இருந்தார். அன்றிலிருந்தே அவர் மரணத்தை நோக்கி ஓடுவதாக எனக்குப் பட்டது. என் யூகப்படியே ஒரு புதன் கிழமையில் அவர் இறந்ததாக தகவல் வந்தது. முதன்முறையாக முக்கிய காரணத்தையொட்டி லாட்ஜில், ‘லாட்ஜ் இன்று செயல்படாது போர்டு மாட்டப்பட்டது. முதலாளியின் இறப்புக்கு நிறைய உதட்டுச் சாய, மல்லிகைப்பூ பெண்கள் அதே ஒப்பனையுடன் வந்து அழுதுவிட்டுச் சென்றார்கள். அவரின் ஆசைப்படி அவரது உடல் லாட்ஜில் சிறிது நேரம் வைக்கப்பட்டு, பின்னர் அடக்கம் செய்யப்பட்டது. 

முதலாளி இறந்து மூன்று நாட்கள் கழித்துதான் என்னைக் குறித்து யோசித்தேன். முதலாளியின் மகன் வந்தார். கூடவே அவரது மனைவியையும் அழைத்து வந்திருந்தார். என்னை நலம் விசாரித்துப் பேசினார்கள். நிறைய நேரம் இருவரும் தனியே நின்று பேசிக்கொண்டார்கள். அவ்வப்போது என்னைப் பார்த்தும் பேசிக்கொண்டார்கள். முதலாளியின் மகன் என்னை மிகுந்த பணிவாக ‘அங்கிள்’ என்று அழைத்தார். அவரது மனைவியும் அவ்வாறே அழைத்தார். ‘அங்கிள், அந்த வாட்ச்மேன் முழியே சரியில்ல. அவரை மாத்திடலாம். என்ன செட்டில்மெண்டோ அதை முடிச்சு அனுப்பி வச்சிருங்க!’ என்றார். எனக்கு நன்றாகவே தெரியும் வாட்ச்மேன் அப்படிபட்டவர் அல்ல. அவர் வழக்கமாக வரும் ஆட்களை அப்படிப் பார்த்தே பழகிவிட்டார். அவரைப் பொறுத்தவரை யாருமே தம்பதிகள் கிடையாது. எல்லோரும் சல்லாபத்திற்கான ஜோடிகள். நானாவது இவர்களைப் பற்றி அந்த வாட்ச்மேனிடம் சொல்லியிருக்க வேண்டும். அன்று முழுவதும் லாட்ஜின் ஒவ்வொரு அறையையும் சுற்றி வந்தார்கள். அறையின் வாசலில் ஆலோசனை செய்தார்கள். நல்ல தமிழில் பேசினாலும், நான் அருகில் வரவர அது ஆங்கிலமாக மாறிப்போனது. முடிவாக என்னிடம் பேசினார்கள். அது லாட்ஜில் நிறைய மாற்றம் செய்யவேண்டும் என்பதாக இருந்தது. அந்த மாற்றங்கள் யாவும் நவீன முறையில் இருக்குமென சொன்னார்கள். நாளை புதுப்பிக்கும் பணி தொடர்பாக ஆட்கள் வருவார்கள் எனவும், அவர்களுக்கு தேவையானவற்றை செய்து கொடுக்குமாறும் புதிய முதலாளியின் மனைவி தெரிவித்தார். எல்லாம் சொல்லிவிட்டு கிளம்பும்போது அவர்கள் ‘அங்கிள்’ என்று என்னை அழைக்கவே இல்லை. 

அந்த இரவில் எனக்கு தூக்கமே வரவில்லை. முதலாளியின் முகம் அடிக்கடி வந்து போனது. அவர் அடிக்கடி சொல்வார் எனக்குப்பிறகு நீதான் என்று. கேட்கும்போது கொஞ்சம் கௌரவமாக இருந்தது. அதை இன்று புதிய முதலாளிகள் முன்பு சொல்லியிருந்தால் வாட்ச்மேனோடு சேர்ந்து நானும் வெளியே சென்றிருக்க வேண்டும். தேவை உடலோடு உயிர் ஒட்டியிருக்கும் வரை ஒண்டிக் கொள்வதற்கு ஓர் இடம். சொல்லப்போனால் என் வாழ்நாளில் லாட்ஜின் ஒரு கிலோமீட்டர் சுற்றளவை நான் தாண்டியதில்லை. எனக்கென்று நட்புகள் கிடையாது. யார் மீது காதல் வந்ததும் கிடையாது. உலக அறிவோ, அரசியல் அறிவோ எதுவும் என் அகத்தை தொட்டதே இல்லை. எனக்கு பின்னால் ஆடிக்கொண்டிருக்கும் விசைக் கடிகாரம் போலத்தான் நானும். எனக்கென்று வேறு போக்கிடம் இனி அமைய வாய்ப்பில்லை. முடிந்தவரை முதலாளிகளின் மனம் மகிழ்வடையும் படி நடந்து கொள்ளவேண்டும். ‘அங்கிள்’ என்று அழைத்தவர்கள் என் கறை படிந்த வேட்டியைப் பார்த்ததும் கொஞ்சம் கொஞ்சமாக ஒதுங்கினார்கள். கேவலம் வேட்டியை வைத்து எடை போடும் இவர்களை எப்படிக் கையாளுவது என்பதே பெரிய சவால்தான் எனக்கு.

மறுநாள் அதிகாலை முதற்கொண்டே புதிய புதிய ஆட்கள் வரத்தொடங்கினார்கள். இரவோடு இரவாக புதிய அறிவிப்பு பதாகை ஒன்று தயாராகியிருந்தது. “மராமரத்துப் பணிகள் நடைபெறுவதால் லாட்ஜ் தற்காலிகமாக மூடப்பட்டுள்ளது” என்று வெள்ளை போர்டில் சிகப்பு வண்ணத்தில் எழுதப்பட்டு, கீழே அதை ஆங்கிலத்தில் மொழிபெயர்த்து போட்டிருந்தார்கள். சற்று நேரத்தில் முதலாளிகள் காரில் வந்திறங்கினார்கள். இதை ஒரு அரிய சந்தர்ப்பமாக கருதி காரின் கதவைத் திறக்க ஓடினேன். அதற்குள் அவர்கள் திறந்து வெளியே வந்துவிடக்கூடாது என்ற தவிப்பில் ஓடினேன். நல்ல வேலையாக கதவு திறக்கப்படவில்லை. கையை வேட்டியில் துடைத்துக்கொண்டு கதவை திறந்தேன். உள்ளே இருந்த முதலாளிகள் கோபமாக கதவை மூடுமாறு சைகை செய்தார்கள். உள்ளே எதோ ஆலோசனை செய்து கொண்டிருக்க வேண்டும். இவர்களுக்குத்தான் தனியாக பேச எவ்வளவு விஷயங்கள் இருக்கிறது? அவர்கள் மகிழ்வார்கள் எனக்கருதி செய்த விஷயம், இப்படி ஒரு தோல்வியாக முடிந்திருக்கக்கூடாது. அமைதியாக உள்ளே சென்று ஒரு ஓரமாக நின்று கொண்டேன். 

முன்கூட்டியே வேலையாட்களுக்கு என்னென்ன வேலை என்று உத்தரவிட்டிருக்க வேண்டும். எல்லோரும் அவர்களது வேலையில் தீவிரமாக இருந்தார்கள். ஆங்காங்கே அறைகளில் துளையிடும் சப்தம் என் வாழ்வின் அமைதியையே குலைப்பதாக இருந்தது. முதலாளியின் பிரத்யோக அறை அக்குவேறாகப் பிரிக்கப்பட்டு ஒவ்வொரு பொருளாக வெளியே வந்தது. எனக்கு அது முதலாளியின் ஆத்மா பல பாகங்களாக வெளியே வருவது போல இருந்தது. பழைய பொருளோடு பொருளாக எனது பெட்டியையும் தூக்கி வெளியே வைத்தார்கள். தூசிக்கு மத்தியில் உள்ளே சென்று பாதுகாப்பாய் ஒரு ஓரமாக வைத்தேன். அவர்கள் இன்னும் காருக்குள் இருந்து இறங்கவில்லை. இருக்கும் தூசி மற்றும் புகை மறைவது வரை அவர்கள் வெளியே வர வாய்ப்பு இருப்பதாகத் தெரியவில்லை. மிக மோசமான ஒரு சாம்ராஜ்யம் தூசி, புகைக்குள் மறைவது போல இருந்தது. வேலையாட்கள் இயந்திரம் போல வேலை செய்துகொண்டிருந்தார்கள். ஆச்சர்யமாக யாரும் யாரிடமும் பேசிக் கொள்ளவில்லை. ஒவ்வொரு அறையிலும் எனக்கு ஓராயிரம் நினைவுகள் இருக்கின்றன. அத்தனையும் இப்போது பெயர்த்து எடுத்தார்கள். இங்கு ஆடைகள் களையப்பட்ட நிறைய படங்கள் எடுத்திருக்கிறார்கள். இப்போது லாட்ஜே முழுவதுமாக களையப்பட்டு நிர்வாணமாக இருந்தது. காலில் ஒரு பெயர் பலகை தட்டுப்பட்டு தகரம் அதிர்ந்து சப்தம் எழுப்பியது. மிகுந்த பழக்கப்பட்ட பெயர் ஆனால், இப்போது பரிச்சயம் இல்லாமல் கிடந்தது. அப்பியிருந்த மண் துகள்களை அகற்றிப்பார்த்தேன், நர்மதா லாட்ஜ் என்றிருந்தது. 

அன்று முழுக்க முதலாளிகள் உள்ளே வரவேயில்லை. இரவு தூங்குவதற்கு என ஒரு இடத்தை தயார் செய்திருந்தேன். சுருண்டு படுத்தேன். மூச்சு முட்டியது. அறை முழுதும் புழுக்கம். தரையில் ‘நர்மதா லாட்ஜ்’ என்று எழுதப்பட்ட கழற்றப்பட்ட மின்விசிறிகள் வரிசையாக கிடந்தன. எனக்கு சடலங்களுக்கு மத்தியில் உறங்குவது போலிருந்தது. என்னுடையதாக இல்லாவிட்டாலும் எனக்காகவே இருந்த லாட்ஜ் கொஞ்சம் கொஞ்சமாக அந்நியப்பட்டு நிற்பது போல இருந்தது. வழிந்தோடிய கண்ணீர் ஒரு காதின் துவாரத்தை அடைத்தது. விடிந்தால் ஒரு துயரம் ஆட்கொள்ளும் என்பது போல, இரவு கரையக் கரைய எனக்கான உரிமை பறிபோவது போல இருந்தது. 

தூங்காமலே எழுந்தது இன்னும் அசதியை அதிகரித்தது. வேலையின் அடுத்த படிநிலையின் படி புது ஆட்கள் சேர்ந்திருந்தார்கள். வெளியே லாரியில் ஏராளமான பொருட்கள் வந்திறங்கியது. அதோடு தரையையும் பெயர்த்து எடுப்பதற்கான ஆயத்தமாக ஆட்கள் வந்தார்கள். தூக்கமில்லாத இரவு என்னை அங்குமிங்கும் தள்ளியது. முதலாளிகள் உள்ளே வந்தார்கள். அலட்சியமாக அங்குமிங்கும் பார்த்தார்கள். என்னையும் பார்த்தார்கள். பார்வையில் எந்த உணர்வுமே இல்லை. என் இடத்தை தக்க வைப்பதற்கான பரிதவிப்பை என் கண்களில் சொல்ல முற்பட்டேன். குளிர்கண்ணாடி அணிந்திருந்த அவர்கள் எங்கே கவனித்தார்கள் என்றே எனக்குத் தெரியவில்லை. வெட்கத்தை விட்டு கேட்டுவிடலாமா எனத் தோன்றியது. என் வேலைக்கு எந்த பங்கமும் வராதே என்று ஒரு தயக்கம் உள்ளே மென்று முழுங்கியது. அடுத்தடுத்த நாட்களில் தினமும் இப்படியே மனப்போரட்டம் தொடர்ந்தது. இந்த ஒரு வாரத்தில் ஒருமுறை மட்டுமே என்னைப் பற்றி விசாரித்தார்கள். வெளியே இறங்கி நடந்தேன். எல்லோரும் எதற்கோ ஓடியாடிக்கொண்டிருக்கிறார்கள். ஆடி முடித்ததும் வீட்டுக்குச் செல்வார்கள். நான் எங்கே செல்வது? என் உலகத்தை நான் இவ்வளவு குறுகலாக சுருக்கியிருக்ககூடாது என அப்போது தோன்றியது. இப்போது தோன்றி என்ன செய்ய? என் உலகம் அரை ஏக்கருக்குள் சுருங்கிவிட்டது. எனக்கென்று எந்தக் கொள்கையும் இல்லை, எந்தக் கோட்பாடும் இல்லை. இப்படியே சென்று ஒரு வாகனத்தின் அடியில் படுத்து உயிரை மாய்த்துக் கொள்ளவும் துணிவு இல்லை. எந்தக் குறிக்கோளும் இல்லாமல், வாழ்வின் இறுதிநுனிவரை வாழ பிரயாசைப்படும் என் போன்ற மனிதர்களின் நூதனம் இறைவனுக்கே விசித்திரமாக இருக்கக்கூடும். 

லாட்ஜில் எல்லா பணிகளும் நிறைவடைந்து ஆட்கள் ஒவ்வொருவராக வெளியேறிக் கொண்டிருந்தார்கள். எனது இருக்கை இருந்த இடமானது, தற்போது சுவடே தெரியாமல் வேறு ஒரு இடம் போல தீவிர வெளிச்சம் பாய்ச்சி இருந்தது. அங்கிருந்த இருக்கை உயர்தரமாக இருந்தது. அழுக்கு வேட்டியுடன் என்னை அமரச் சொன்னால் கூச்சப்பட்டு ஒதுக்கிக்கொள்ளும் படி மிகுந்த பரிசுத்தமாக இருந்தது. அவர்கள் இருவரும் இருக்கையில் உட்காந்து பேசிக் கொண்டிருந்தார்கள். இப்போது எங்கே நான் நிற்பது என்ற பிரச்சனை மனசுக்குள் ஓடியது. மெதுவாக அவர்கள் அருகில் சென்றேன். நான் அருகில் வருவதை அறிந்த அவர்கள் வழக்கம் போல பேச்சை நிறுத்தினார்கள். என்னை ஆழமாக கவனிக்கத் தொடங்கினார்கள். இவர்களுக்காகவே தேக்கி வைத்திருந்த அத்தனை நாள் கண்ணீரும் அந்த இரண்டு நிமிடத்தில் கொட்டித் தீர்தேன். நான் அழுவதைப் பார்த்து முதலாளியின் மகன் பதறியது கொஞ்சம் ஆறுதலாக இருந்தது. அவன் மனைவியும் இரக்கத்தோடு பார்த்தது இன்னும் கூட தெம்பாக இருந்தது. ‘ஐயோ அங்கிள், இப்ப ஏன் அழறீங்க?’ என்று என் தோளில் வாஞ்சையாக கை வைத்தான். அந்தக் கை உயிரோடு இருப்பவனுக்கான எந்த அறிகுறியே இல்லாதது போல அவ்வளவு குளிர்ச்சியாக இருந்தது. இந்தக் கேள்விக்காகத்தானே காத்திருந்தேன். கண்களை துடைத்துவிட்டு வேகமாக ஆரம்பித்தேன். ‘தம்பி, எனக்கு இந்த லாட்ஜ விட்டா வேற இடமே தெரியாது. என்னைய மட்டும் இங்கிருந்து போகச் சொல்லிறாதீங்க!’ என்று கூறிவிட்டு அமைதியாக இருந்தால் நன்றாக இருக்காது என்பதால் அந்த வெற்றிடத்தை நிரப்ப மீண்டும் குலுங்கி அழுதேன். பதிலுக்கு அவன் லேசாக சிரித்துவிட்டு சொன்னான். ‘அங்கிள், இது உங்க வீடு மாதிரி. நீங்களே போகணும்னாலும் நாங்க விட மாட்டோம்!’ என்றபடி அவனது மனைவியை பார்த்து புன்னகைத்தான். அவளைப் பார்க்கவில்லை. ஆனாலும், அவள் சிரித்திருக்கவேண்டும். மேலும் சில ஆறுதல் வார்த்தைகளை சொல்லிவிட்டு மீண்டும் இருவரும் ஆங்கிலத்தில் பேசியவாறே மாடிப்படியில் நடந்து சென்றார்கள். நான் அங்கே போடப்பட்டிருந்த சோபாவில் அமர்ந்தேன். 

அப்போதுதான் அந்தப் பெண் வந்தாள். வயது முப்பதுக்குள் இருக்கவே சாத்தியம். திருமணமாகியிருக்கிறதா என்று கால் விரல்களை பார்த்தேன். திருமணத்திற்கான அடையாளம் இருந்தது. காலின் நகங்கள் சீராக வெட்டப்பட்டு சேலை நிறத்திற்கு ஏற்ற சிகப்பு வர்ணம் பூசப்பட்டிருந்தது. திருமணத்திற்கு பின் கிடைக்கும் எல்லா வழமைகளும் இவளுக்கு கிடைத்திருக்கிறது. மொத்தத்தில் அழகாக இருந்தாள். மாடிக்குப் போனவர்கள் திரும்ப வந்துவிட்டார்கள். அவர்கள் வந்ததும் இவள் எழுந்து நின்று மிகவும் பணிவாக நடந்து கொண்டாள். அவள் கையில் இருந்த பைல்களை அவன் மனைவி வாங்கிப் புரட்டினாள். அவர்கள் பேசியது எல்லாமே ஆங்கிலமாக இருந்தது. பேசிக்கொண்டிருக்கும் போதே என்னைப் பார்த்தார்கள். எதுவுமே புரியாவிட்டாலும், அவர்கள் என்னைப்பற்றித்தான் பேசிக்கொண்டிருக்கிறார்கள் என்பது தெளிவாகப் புரிந்தது. 

இப்போது லாட்ஜுக்கு வெளியே உட்காந்திருக்கிறேன். இன்னும் இரண்டு நாட்களில் வாட்ச்மேனுக்கு உரிய சீருடை வந்துவிடும் என்று சொல்லியிருக்கிறார்கள்.

******

– rabeek1986@gmail.com –